KAMPIOENSCHAP
KAMPIOENSCHAP
KAMPIOENSCHAP
T. VAN HEUGTEN EN F. KIGGEN : TWEEDE WERELDKAMPIOENEN IN 1981.
Enkele weken geleden startten we op www.sidecarcross.be met de reeks ‘veertig jaar FIM wereldkampioenschap zijspancross 1980 – 2020’ . Het had een memorabel jubileumjaar moeten worden dus dit jaar, maar helaas. Een memorabel jaar is het in elk geval wél, want in 2020 wordt er geen enkele Grand Prix verreden en helemaal géén wereldkampioen gekroond.
Terug dus naar de beginperiode van het WK, 1980 dus. De Duitsers Bohler-Müller hadden, vrij onverwacht, de allereerste wereldtitel ooit in het zijspancrossen behaald. Hoe dit allereerste ofiiciële FIM WK zijspancross verliep, vindt u terug in één van onze eerdere artikels. Het jaar er op, in 1981 werd er voor de twééde keer gestreden om de wereldtitel in het zijspancrossen. Titelverdedigers Bohler-Müller werden, samen met de Zwitserse specialisten Robert Grogg, Emil Bollhalder en Hansi Bachtold tot de titelfavorieten gerekend. Grogg (vijf keer) en Bollhalder (één keer) hadden in de seventies al wat Europese titels verzameld, en wilden maar al te graag ook es ‘echt’ wereldkampioen worden. Dat wilde ook Nederlander Ton van Heugten, die in 1975 eveneens al eens Europees kampioen was geworden , toen met Dick Steenbergen als bijrijder.
Ton van Heugten was, zoals het in die tijd wel vaker gebeurde, na een succesvolle solo-carrière, begin jaren zeventig overgestapt naar de zijspancross discipline, die ie alras onder de knie kreeg. Getuige daarvan de Europese FIM-titel in 1975. Van Heugten stamde overigens uit een echte crossersfamilie, want quasi alle broers van Heugten deden in die tijd aan zijspancross. In 1981 verscheen de flamboyante van Heugten voor het derde jaar op rij aan de start met zijn landgenoot Frits Kiggen aan zijn zijde. Van Heugten en Kiggen waren een jaar eerder vierde geworden in het WK. Het seizoen 1981 telde aanvankelijk tien Grand Prix, doch de Noordierse ronde van dit WK (voorzien in Whitehead) werd gecancelled, waarna er nog negen wedstrijden over bleven.
Van Heugten en Kiggen begonnen furieus aan het WK en wonnen drie van de eerste vier wedstrijden (Betekom B , Wychen NL, en Saxtorp in Zweden). De eerste klap is een daalder waard was hier duidelijk van toepassing voor de in 1981 inmiddels al 36-jarige van Heugten, die zijn Yamaha-Wasp tip top voor mekaar had. Van Heugten won later op het seizoen ook nog de Grand Prix van Frankrijk én de finale in het Deense Charlottedal waar hij aldus verdiend tot wereldkampioen werd gekroond. Regerend wereldkampioen Reinhard Bohler stond in 1981 drie wedstrijden aan de kant. Technische mankementen en onenigheid met zijn bakkenist Siegfried Müller zorgden ervoor dat Bohler het seizoen besloot met co-piloot Erich Mies , en finaal vijfde werd. De Zwitserse armada sukkelde eveneens te vaak met technische problemen en blessures van de co-piloten. Dit was zowel het geval bij Emil Bolhallder (die resp. R. Manser en K. Busser in de bak had) , als bij Hansi Bachtold (Hugo Jung raakte geblesseerd) , als bij Robert Grogg bij wie Andreas Husser zich, net als het jaar ervoor, terug blesseerde. Dat was vooral jammer voor laatstgenoemde , want in de jaren erna zou Robert Grogg, die in de seventies vijf keer Europees kampioen was geworden en toen aanzien werd als de beste zijspancrosser ter wereld, er nooit meer in slagen om een ‘echte’ wereldtitel te veroveren.
Maar ook voor Ton van Heugten liep het pad in het succesvolle jaar 1981 niet altijd over rozen. Co-piloot Frits Kiggen brak zijn sleutelbeen, maar in de persoon van Sies Hurkmans vond van Heugten een waardige vervanger, zodat de wereldtitel finaal niet in gevaar kwam. De voorsprong van van Heugten was inmiddels groot genoeg, zodat hij in de laatste Grand Prix van het seizoen, in het Deense Charlottedal - die ie overigens nog wist te winnen – zelfs niet meer kon bijgebeend worden.
Ton van Heugen en Frits Kiggen waren de allereerste Nederlanders ooit , die er in slaagden voor hun land een wereldtitel in het motorcrossen te veroveren. Van Heugten was overigens een schitterend ambassadeur voor de zijspancross-sport, én een bijzonder fijne vent, die heel veel van het leven én de mensen hield. Misschien wel té veel , want het blinde vertrouwen dat wereldkampioen van Heugten vaak had in de goedheid van de mensen, is ‘m in het leven verschillende keren zuur opgebroken. Na hun wereldtitel nam het zijspankoppel van Heugten - Kiggen dat jaar ook nog deel aan de woestijnrally Paris-Dakar
In de seizoenen erna slaagde van Heugten er niet meer in zijn wereldtitel te verlengen. In 1983 werd van Heugten weliswaar nog derde in de WK-eindstand, geassisteerd door Frits Kiggen en Jaap van Vliet. Ton van Heugten hield ook wel van experimenteren en probeerde o.a. van een Yamaha TR1 wegmotorblok, een competitief zijspancrossblok te maken. In 1984 nam van Heugten, opnieuw met Frits Kiggen aan boord, zijn toevlucht tot een snerpende tweetakt tweecilinder Folan, en werd er zelfs vice wereldkampioen mee ! In 1985 en 1986 behaalde van Heugten nog twee keer WK- brons, maar in de jaren erna moest de inmiddels veertigjarige van Heugten de fakkel definitief doorgeven aan een jongere generatie.
Ton van Heugten maakte in de nadagen van zijn carrière ook nog de overgang mee van het old style zijspancrossen, naar het moderne zijspancrossen op de ééncilinder tweetakt machines van nu. In 1989 , zijn laatste competitiejaar werd van Heugten op een ééncilinder tweetakt KTM nog tiende in het WK, bijgestaan door de jonge co-piloot Eep Willems.
Net als de eerste wereldkampioen Reinhard Bohler, was ook de tweede wereldkampioen Ton van Heugen geen lang leven gegund. Van Heugten overleed onverwacht aan een hartaanval in 2008. Hij werd 61 jaar.
In 1981, het tweede jaar van het wereldkampioenschap dus, waren opnieuw Daniël van Bellinghen en Raf d’Hollander onze beste Belgische vertegenwoordigers in het WK. Zij werden twaalfde in het succesjaar van Ton van Heugten.
(foto’s FB en onbekend – dank aan R. vd Steen en D. Wentinck voor het ondersteunen van het geheugen)
Terug naar overzicht