De Sidecarcross of Nations  is achter de rug, met een schitterende derde plaats voor België.  In Engeland, dit weekend,  probeert de Belgische solo-ploeg tijdens de Motorcross of Nations , het minstens even goed te doen. Hét perfecte bruggetje aldus, naar de voorstelling van een nieuw boek. Over motorcross, uiteraard !  Vrijdag al, werden in het Engelse Matterley Basin door FIM prijzen uitgereikt.  Motorgazet hoofdredacteur Frank van Hoydonck werd er gehuldigd als beste motorcross journalist van het jaar 2017.  Motorgazet, het meest complete en actueelste gedrukte motorblad van de lage landen,  is tot nader order, het enige Nederlandstalige  motorsportmagazine dat nog steeds wekelijks heel veel aandacht besteed aan de zijspancross, naast alle andere motorsporttakken uiteraard.

Sedert 1997 brengt Motorgazet ook jaarlijks een ‘Jaarboek der motorcross’ uit, met daarin de jaaroverzichten, uitslagen en foto’s van alle motorcross-competities binnen FIM en alle Nederlandstalige federaties.  Ook de zijspannen komen er uitgebreid aan bod. 

Maar er werd uiteraard ook al gecrosst voor 1997 !  Het eerste Belgische kampioenschap motorcross (500 cc) dateert van 1946, met als kampioen Victor Govaerts. Het eerste Belgische kampioenschap zijspancross vond plaats in 1951, met als kampioen Karel Dom. Over de geschiedenis van de Belgische zijspancross wordt overigens op 2, 3 en 4 nov. 2017 een tentoonstelling georganiseerd in het Westvlaamse dorpje Klerken. Maar hierover later meer !

Eerst een boek, dus : Motorcross 1947 – 1980 , de hele geschiedenis. 

Het seizoen 2017 is amper voorbij, maar toch gonsde het al enkele weken van de geruchten in de wandelgangen van het mondiale zijspancross circus. Als we het allemaal hadden geloofd, dan zaten er rijders tussen die zelfs met drie co-piloten zouden starten in 2018 !  Daniel Willemsen was de eerste die naar buiten kwam : Drie weken geleden al maakte hij bekend dat de samenwerking met Robbie Bax nog een jaartje doorgaat.  Ook wereldkampioen Etienne Bax schepte een paar dagen na het behalen van zijn wereldtitel, al enige klaarheid : Er zal in 2018 nièt meer worden samen gereden met Nicolas Musset !

Enkele dagen geleden kwamen we uit welingelichte bron te weten  dat ook Marvin Vanluchene voor 2018 reeds een nieuwe co-piloot had.  Nieuws, dat door de betrokkenen zelf vandaag werd bevestigd. In 2018 trekken Vanluchene & van den Bogaart samen ten strijde, met startnummer negen. 

Michelle Bouws concentreerde zich afgelopen weekend in Italië vooral op team België, dat - na het wegvallen van Jan Hendrick en Ben Adriaenssen , eind vorig jaar - met een quasi compleet nieuw team voor een zo goed als onmogelijke opdracht stond : De landentitel, behaald in Gueugnon eind 2016, verdedigen.  Vanluchene-vd Bogaart, Sanders-Soenens en Dierckens-Rostingt weerden zich als duivels in een wijwatervat, en met een derde plaats nà het onoverwinnelijke Nederland en het verrassende Frankrijk, maar voor  podiumfavorieten Tsjechië en Engeland, werd de bronzen medaille in de wacht gesleept.  Een schitterende beloning voor team België dat op zondag in Italië toch wel enkele hete hangijzers tegen kwam onderweg.  De verrichtingen van onze Belgen én de vele meegereisde supporters, zijn te zien en te horen bij de gele knop 'Extra',  in het  beeldverslag van onze Nederlandse Michelle Bouws. Waarvoor heel veel Belgische dank !     

GOUD VOOR NEDERLAND , BRONS VOOR BELGIE.

Voor Nederland kon er nog weinig verkeerd gaan in heat drie, maar voor de Belgen  was het er op of er onder , wilden ze nog een podiumplaats halen.   Bax-Kunnas startten op kop, gevolgd door  Sanders-Soenens, Giraud-Mucenieks, Cuche-Cuche en Brown-Chamberlain.  Vanluchene-vd Bogaart kwamen vanaf rij twee als negende uit het startgewoel , maar kwamen al op de eerste steile helling in de problemen.  Door een plensbui vlak voor de start, was het spekglad geworden en geraakte de goed gestarte Ier Neil Campbell de helling niet op. Vanluchene die er vlak achter kwam , verloor hierdoor meteen vier plaatsen .  

NEDERLAND  OP SCHEMA.

De tweede manche begon precies als de eerste, met Nederland aan het bewind. Dit keer waren het Willemsen-Bax die de kopstart  namen, voor Sanders-Soenens, Wilkinson-Chamberlain, Auvray-Musset, Hermans-van Gaalen en alweer die duivelse Italiaanse Lasagna-broers.  Dierckens-rostingt kwamen vanaf rij twee, na één ronde als elfde door.  Engeland, Frankrijk  en Tsjechië hadden hun zware kanonnen S. Brown, V. Giraud en T. Cermak vanaf de tweede rij laten starten.  Die mochten dus, net als Dierckens, vol aan de bak in een razende achtervolging. 

De openingsheat werd al om 11 uur verreden. In de eerste bocht al vlogen de vonken er af en het was een wonder hoe Vanluchene & van den Bogaart die in de verdrukking kwamen, er in extremis in slaagden om de combinatie met de wielen aan de grond te houden, en  nog als vijfde uit het geharrewar tevoorschijn te komen.  Bax-Kunnas kozen meteen het hazenpad, voor Auvray-Musset.  De Franse rijder steeg boven zichzelf uit, en bracht in de slotfase zijn achterstand op Etienne Bax zelfs terug tot drie seconden.  Tweede plaats voor Guenady Auvray, en meteen de eerste verrassing van de dag.  Vanluchene-van den Bogaart, hadden een paar ronden nodig vooraleer de bibber uit het lijf was, maar daarna gooide de Belgische equipe  zich vol overgave in de strijd. 

Met slechts negen teams aan de start was het een eerder karige bedoening op zaterdag.  In plaats van drie kwalificatieheats, kregen we dit keer – wegens het geringe aantal deelnemers – slechts één kwalificatiewedstrijd te zien, die dan nog werd verreden onder de vorm van een  40 minuten durende tijdstraining.  Weinig zijspananimo dus , dit in schril contrast met de quads  waarvoor 17 landen zich hadden aangemeld, w.o. zelfs USA,  Australië, Noorwegen, Spanje en Argentinië.   De sidecars vormden dus – op zaterdag althans – zowat het nevenprogramma voor de Quads-wedstrijden. De omgekeerde wereld.

Komende zondag wordt het internationale zijspancross-seizoen afgesloten in het Italiaanse Cingoli, met de Sidecarcross of Nations.  Team Belgium won vorig jaar deze prestigieuze wedstrijd, die toen verreden werd in het Franse Gueugnon. De Belgen mogen straks in Italië starten,  met de fiere nummers één, twee en drie op hun machines. Een kans die je slechts zelden krijgt, als je een sport beoefent op het allerhoogste niveau.

Er is echter een ‘maar’ aan gekoppeld !  Een 'MAAR' dus : Van het Belgische winning team van 2016 , blijft nog slechts één rijder over.  Zowel Ben Adriaenssen als Jan Hendrickx hingen namelijk afgelopen winter de helm aan de wilgen.  Marvin Vanluchene rest als enige van het winnende drietal, en hij moet dan ook zijn twee nieuwe teamgenoten op het juiste ‘Belgian Red Stallions’–spoor  zien te krijgen.

Met een veilige marge de  laatste wedstrijd tegemoet gaan.  Etienne Bax weet er , na Markelo, alles van.  Uiteindelijk  kwam toch nog alles goed voor Bax-Musset.  Eenzelfde scenario kregen we in de eindfase van de sidecarcross.be pronostiek.   Voor de laatste wedstrijd in Markelo leidde Rien Willems (179) voor Inge De Decker (175) en Davy Sanders (174).  Dat mocht normaal gezien geen probleem meer geven voor motorsportfotograaf Rien Willems, die het wereldje kent als zijn broekzak.

Maar zie : Veel verder dan een schamele 10 op 30 , raakte de koploper niet met zijn voorspelling voor Markelo. En dan was het natuurlijk bang afwachten wat de naaste concurrenten hadden gespeeld ! 

Hollands feestje.

De tweede manche leek er eigenlijk niks meer op het spel te staan, maar dat was aan het rijden van de heren niet te merken.   Willemsen-Bax en Bax-Musset gingen er opnieuw met zijn beidjes meteen vandoor  en in de eerste koershelft was het zowat elke ronde stuivertje wisselen, waarbij het spel verschillende malen op het scherp van de snee werd gespeeld.

 Uiteindelijk gingen Willemsen-Bax er na een kwartier vandoor en wonnen opnieuw onbedreigd voor de kersverse wereldkampioenen Bax-Musset.   Veldman-vd Bogaart bevestigden opnieuw al het goede wat we van hen reeds hebben gezien dit jaar en gaven op plaats drie, de rest van de zijspanwereld het nakijken.