Etienne Bax, de wereldkampioen zijspancross 2015 en 2017, is véél meer dan zomaar de zoveelste  wereldkampioen  uit de zijspancross geschiedenis.  Bax ontpopte zich de jongste jaren tot een ware ambassadeur voor de driewielersport.  Een ambassadeur  zoals de zijspancross er nog nooit eerder één heeft gehad. 

Het vergt sowieso  al ongelooflijk veel tijd , geld en energie om  wereldkampioen te worden , maar daarnaast stopt de sympathieke Etienne Bax ook nog es ongelooflijk veel tijd, energie en geld in het promoten van de zijspancross sport.  Denken we maar aan het  Yamaha project in 2016, dat Etienne Bax – tegen beter weten in – toch tot een goed einde probeerde te brengen, om de zijspancross goedkoper én toegankelijker te maken. Proficiat Etienne Bax !  Of de film  ‘The hard way to win’ die enkele maanden geleden in de bioscoop te zien was, en momenteel nog op DVD te koop is.  Bravo Etienne Bax !  En nu trekt Etienne Bax, met zijn passagier Kaspars Stupelis richting USA, ter promotie van de zijspancross sport !  Chapeau  Etienne Bax ! 

Amper bekomen van de Baltische Staten 14-daagse, trokken de heren zijspancrossers richting Zwitserse Bergen, waar in Roggenburg een prachtig old school motorcross circuit , onder een stralende zon, de rijders opwachtte.  De Belgen waren met vijf, maar daarvan verloren we er al eentje tijdens de vrije zaterdagse trainingen.  Andreas Clohse besloot onverwachts te kappen met zijn Duitse bijrijder Andres Haller, en hield het weekend voor bekeken.  De vier anderen, zijnde Vanluchene, Dierckens , Sanders en Janssens wisten zich probleemloos rechtstreeks te plaatsen. 

Dezelfde drie Belgische equipes trokken van Stelpe verder richting hoge noorden. Richting Kivioli (Estland) , waar de Grand Prix de jongste jaren is uitgegroeid tot het mooiste evenement van de ganse WK-cyclus.  Een ruim aanbod aan muziek – en motorsport activiteiten brengt telkenjare een breed publiek naar het nochtans afgelegen Kivioli.  

33 teams waren van de partij. Door een hevige storm met veel neerslag, diende Last chance te worden gecanceld, waarna beslist werd om de 16 eersten uit groep A en groep B, als 32 gekwaliiceerden te beschouwen.  Zeer pijnlijk voor de Estse broers  Jarno en Juri  Saan, die in groep A als 12^de waren gefinished, maar na de geluidscontrole 5 plaatsen straf kregen kregen.  Ze verzeilden daarmee naar plek 17 . . . en dat was meteen de doodsteek voor deze lokale WK-debutanten. 

Nog vijf dagen, en 2017 is definitief verleden tijd.  Begin augustus trokken de zijspanrijders op jaarlijkse uitstap richting Baltische Staten. Eerst kwam Letland (Stelpe) aan de beurt. De week erna stond Estland (Kivioli) op de rol.  De Belgische inbreng  in het WK was ondertussen héél sterk terug gelopen. Daar waar op de openings Grand Prix in Oldebroek begin april, nog elf Belgische teams aan de start van de kwalificaties  stonden, bleven er nu nog amper . . .  drie over ! Ook Kristof Santermans was er niet meer bij.  De handblessure speelde hem té veel parten om op een verantwoorde manier te kunnen motorsporten.  In Stelpe namen 37 teams deel aan de kwalificaties, die geen noemenswaardige  problemen opleverden voor onze drie Belgen.  

Het was ruim 25 jaar geleden dat de driewielers nog es om de WK punten hadden gestreden in Oostenrijk. De laatste keer dat we er waren, was 1989, in Feldkirch. Toen moest de wedstrijd halverwege worden stopgezet omwille van de regen en de modder.  Anno 2017 is er aan het weer in elk geval weinig veranderd in Oostenrijk, denigrerend ook wel es ‘het regengat van Europa’ genoemd.  In Möggers regende het eind juli, de dagen voor de Grand Prix aldaar dàgen aan een stuk, met hoeveelheden van wel 50 liter per dag.  Het circuit , rennerspark en parkings, het zag er allemaal even troosteloos en verzopen uit, en geen mens gaf er een cent voor dat de wedstrijd zou doorgaan.  Maar zie, de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Pas vrijdagnamiddag hield het op met regenen, in allerijl werd de laatste hand gelegd aan het cricuit – er werd zelfs ’s nachts door gewerkt -  en op zaterdag en zondag scheen de zon volle bak boven Oostenrijk.

Tijdens de vrije trainingen werd de modder van de baan gereden, enkele shovels deden de rest en op zaterdag namiddag gingen onder een stralende zon, en voor de ogen van een flink pak toeschouwers de kwalificaties van start. 

De laatste weken van december. Het zijn dé weken bij uitstek waarin wij overspoeld worden door terugblikken en jaaroverzichten allerhande. Wij van sidecarcross.be doen er in onze 15^de jaargang graag nog een schepje bovenop, en blikken dagelijks – uiteraard met een Belgische bril – terug op het WK van het afgelopen jaar. Op Kerstdag zijn we aanbeland bij dag 7, en kijken we terug naar de Grand Prix van Strassbessenbach (D ). Een mijlpaal in de verslaggeving van de zijspancrosssport ! Sedert begin 2017 verscheen WSC, een Tsjechische filmcrew , in het straatbeeld van het WK zijspancross. De reportages die deze jongens maakten waren van een nooit eerder gezien niveau in de zijspancrosswereld. Ook de nieuw opgestarte website www.fimsidecarcross.com bracht alles wat de mondiale zijspancrosser wenste. De zijspancrosswereld die reeds jaren zat te schreeuwen om meer media aandacht, werd door WSC  op haar wenken bediend ! .  WSC zette overigens forse stappen voorwaarts , en na een aarzelende poging in Lommel, was WSC klaar om vanaf Strassbessenbach de Grand Prix wedstrijden zijspancross live te streamen via het internet.  Strassbessenbach, een mijlpaal binnen het WK zijspancross, dat in 1996 al es zijn GP live zag uitgezonden via Eurosport, was dé plek bij uitstek om 20 jaar later de driewielersport opnieuw live in de huiskamers te brengen. 

Sidecarcross.be telt de laatste 14 dagen van het jaar af, naar 2018. En alsof de duivel ermee gemoeid is, exact op kerstavond  komen we terecht bij de Grand Prix van België, georganiseerd door het fel getergde MC Maasland.  Toch blijven deze mannen doorzetten , vaak tegen beter weten in, maar steeds met passie en het zijspan motorcrosshart op de juiste plaats. Chapeau MC Maasland ! In juli 2017 moest MC Maasland, noodgedwongen opnièuw uitwijken.  Na Neeroeteren en Genk, kwam men terecht in Lommel.  Niet meteen het circuit waar je aan gaat denken , als je als zijspancrosser graag plezier beleeft aan het zijspanrijden.  De Lommelse Sahara, zo wordt het gebied daar genoemd. Dat zegt genoeg.  Enfin, de Nederlanders waren er alvast niet rouwig om. Een extra zand Grand Prix erbij. Een geschenk dus voor onze noorderburen, die na afloop het volledige dagpodium bezetten.  Gelukkig scheen er ook voor ons Belgen voldoende licht aan het eind van de Lommelse tunnel.  De organiserende MC Maasland kreeg voldoende publiek over de vloer, en sloot het weekend af met een tevreden gevoel.  Voor de Belgische rijders gold grotendeels hetzelfde.  

De omgekeerde wereld, dat is het minste wat je kunt zeggen over wat er de jongste jaren gebeurt in België !  Motorcross,  het zou dé sport nummer één moeten zijn in België !  Maar liefst 56 wereldtitels werden er  door Belgen behaald .  Zou er één sport zijn waarin de Belgen het ooit beter hebben gedaan ?  De jongste Belgische wereldtitels kwamen op naam van Joris Hendrickx (2009) , Ben Adriaenssen (2013 en 2014) en Jan Hendrickx (2016). 

56 wereldtitels !  Elk zichzelf respecterend land zou er alles aan doen  om hiermee te pronken, ermee naar buiten te komen, én de sport op waardige wijze te ondersteunen.  De motorcross zou eigenlijk, naast de Belgische frieten, de chocolade en Manneken Pis, hét uithangbord moeten zijn van België naar het buitenland toe !  Maar nee hoor.  In België gebeurt precies het omgekeerde.  Men probeert er met alle mogelijke middelen de motorcross-sport kapot te maken ! 

Het eerste weekend van juli  troffen de zijspancrossers elkaar in Frankrijk, in het Bretoense godvergeten Iffendic.  Dààr wachtte de rijders een circuit om U tegen te zeggen.  Iffendic heeft een zeer rijke motorcrossgeschiedenis, en sedert een zestal jaar zijn ook de zijspannen er  - na een onderbreking van vijftien jaar – terug kind aan huis.   Slechts 35 teams tekenden present op deze  prachtige locatie. De Est Kert Varik kreeg de prijs voor de verst komende deelnemer : 3000 km vanuit Tallinn naar het Franse Bretagne.

De week voorafgaand aan de Grand Prix, was bekend geraakt dat Etienne Bax en Daniël Willemsen hun punten van de GP van Chaumont opnieuw dienden in te leveren, wegens een positieve benzinetest. Dit bracht onverwachts thuisrijder Valentin  Giraud ruim aan de leiding van het WK.  Giraud slaagde er echter al meteen in  zijn riante voorsprong in Iffendic  quasi geheel  door de vingers te laten glippen. Dit alles maakte voor de Belgen weinig of niets uit.

Nog 10 dagen en het jaar 2017 zit er op.  En 10 juni, dat was de dag waarop in Kegums (Letland) de kwalificaties werden verreden voor de Grand Prix aldaar.  Inderdaad, na het ‘verre’ Chaumont, kregen de heren zijspanrijders een week later een retourtje Letland voor de wielen geschoven.

De organisatie in Kegums was in handen van ex-wereldkampioen Kristers Sergis.  Motorcrossers zijn tijdens hun actieve carrière vaak heel gul met  - meestal goed bedoelde -  aan- en opmerkingen over de aanleg en het onderhoud van de omlopen. Slechts weinigen pakken  nà hun carrière daadwerkelijk de koe bij de horens om  dan es zélf te tonen hoe het nu eigenlijk moét, zo’n Grand Prix organiseren.  Kristers Sergis is een zeldzame uitzondering op de regel, maar werd  allerminst beloond voor zijn inzet voor de zijspancrosssport.  Buiten de spreekwoordelijke twee man en een paardenkop, was er van publiek totaal geen sprake in het eens zo druk bezocht Kegums.  Het was pijnlijk om zien !